نشست نکوداشت و تجلیل از استاد فرزانه و پیشکسوت تاریخ جناب آقای دکتر عزت الله رادمنش روز سه شنبه ۲۵فروردین ۱۴۰۰ ساعت ۱۰ تا ۱۳ به همت گروه تاریخ دانشگاه رازی و دانشگاه فردوسی مشهد ،انجمن‌های ایرانی تاریخ مرکز کرمانشاه و مشهد، پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی غرب کشور و مرکز مطالعات تاریخی و اسناد تاریخی به صورت وبیناری در سامانه مجازی دانشگاه رازی برگزار گردید.

این نشست با دبیری جناب آقای دکتر سجاد دادفر و  سخنرانی اساتید برجسته تاریخ در دانشگاه های سراسر کشور از جمله آقایان دکتر غلامرضا ظریفیان عضو هئیت علمی دانشگاه تهران،دکتر قباد منصور بخت عضو هئیت علمی دانشگاه شهید بهشتی،دکتر یوسف متولی حقیقی استاد دانشگاه ، دکتر جواد هروی عضو هئیت علمی دانشگاه ازاد واحد علوم تحقیقات تهران، دکتر حجت فلاح توتکار عضو هئیت علمی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین ، دکتر روح اله بهرامی عضو هئیت علمی دانشگاه رازی و اسدالله سوری دانش اموخته تاریخ و همچنین جمعی از اساتید و دانشجویان رشته تاریخ برگزار گردید.

در آغاز این نشست پیام تصویری دکتر عزت الله رادمنش  پخش شد و در ادامه اساتید تاریخ که عموما سابقه تلمذ در محضر استاد رادمنش را داشتند ، زوایا و ابعاد فکری و اندیشه های دکتر رادمنش را مورد بحث و بررسی قراردادند.در این نشست ، دغدغه ها و رنج های متعالی دکتر رادمنش ، سبک های تاریخی و نظریه های نژادی تاریخ ، فلسفه تاریخ در آثار دکتر رادمنش ،اندیشه ها و آراء دکتر راد منش در باره تاریخ ،تاریخ در قرآن در اندیشه دکتر رادمنش ، مثنوی معاصر دکتر رادمنش و همچنین رادمنش و سنت آموزش تاریخ در دانشکده علوم کرمانشاه و دانشگاه رازی مورد بحث و بررسی قرار گرفت .

پیام دکتر رادمنش به برگزارکنندگان نشست:

به کارهایی که به وسیله یک معلم انجام می شود این کارها در عین اینکه یک رسالته؛ چنانکه خداوند خود را یک معلم می داند و انبیا معلم می دانند همه با یک معنویت و هاله ای؛ یک روحی باید باشد.

در شبی که از من خواسته شد قبلاً که یک پیامی در این رابطه بگم نیمه شب برخاستم به قول حافظ سحرم دولت بیدار به بالین آمد و در آن شب یک مجموعه مختصر فشرده و چکیده ای را  نوشتم که  دوست دارم آن نوشته را به عنوان یک پیام خدمت شما عرض کنم.

بسم ربک العظیم. در این دنیای محتوم به کمی بودن؛ کمی زیستن؛ جبر ماندن؛ جبر توقف؛ جبر قهقرا؛ که می‌خواهند و محکوم می‌کند و همه چیز را بر معیار داشتن ها و افزودن ها و انباشتن ها می‌سنجند و انسان را به هبوط حیوانی می کشاند خوشا به حال آنان که از ماندن از توقف و از تکرار ننگ دارند؛ نیامده اند که بمانند آمده‌اند که بروند؛  تغییر کنند و تغییر دهند.

خوشا به حال آنان که به صیرورت؛ به تحول و به تطور و تکامل می اندیشند و هر روز نو تر شدن و از دایره بسته روزمرگی از بستگی و وابستگی به نیمه ی لجنی؛ به خدایی بودن حائل به اسما بودن؛ به کل یوم هو فی شان بودن می‌اندیشند و جایگاه خود را به عنوان حامل بار از امانت و انتخاب می‌شناسند و درک می‌کنند.

انسانی که انتخاب می‌کند و نه انسانی که چون گوسفند و گله انتخابش می کنند. بخش اعظم کتاب آسمانی ما به جا و به حساب تاریخ پرداخته است تا به ما بیاموزد مثل انیبا  به زندگی همراه با معنی بیندیشیم و خلق کردن؛ خلاقیت؛ ارزشها و اسما به تمامی صفاتی که از طریق نفخت فی روحی به ما تفویض شده است و اگر در ما معطل بماند جز یک حیوان محکوم نیستیم. هیچ انسانی انسان متولد نمی شود بلکه از خود انسان می سازد هیچ انسانی خلیفه الله نیست مگر اینکه خلیفه اللهی را به اثبات برساند از پل تکاملی دنیا بگذرد و به بی نهایتی جهان آخرت با پای خود عبور کند پیام تاریخ قرآن به ما این است که قوم لله  مثنی و فرادی.  خوش به حال کسانی که قیام برای برپایی ارزش‌ها را سرلوحه زندگانی خود قرار دادند و به غل و زنجیرهای ماندن از هر بردگی حقیرانه تر است به دست خویش گشوده پی برده‌اند که اگر دو روزشان مساوی مغبون و اگر در راه قهقرا و ماندن باشند ملعونند.

عزیزان من از بی نهایت عمر هستی ما را تنها نفسی از آتش اهورایی تنها ما را قفسی  و یک بار و تنها یکبار فرصتی برخیز که پر کنیم پیمانه ز مستی زان پیش  که پر کنند پیمانه ما . اکنون که مثل هرشب و همیشه شب از تنهایی من به تنگ آمده پیش از ۶۰ سال پای نهادن در این راه و در این عرصه تنها یک پیام را معتبر و مقدس و مقرب می‌دانم با خدا زیستن هماره در همه لحظات بدو نگریستن آنقدر عاشق که از شوق دیدار او گریستن.

و سلام و علی من التبع الهدی (گزارش و تصویر: فرشته ازره).